Het is belangrijk om je eigen autoriteit te blijven in relaties, ook als het over emoties gaat.
In relaties tussen mannen en vrouwen gebeurt het niet zelden dat de vrouw beter bij haar emoties kan komen en meer aan persoonlijke ontwikkeling gedaan heeft op het persoonlijke vlak. Vrouwen hebben vaak een voorsprong.
En dat is mooi, vrouwen kunnen belangrijke gidsen en leiders zijn.

Maar er schuilt een gevaar.
Namelijk dat de man zich overlevert aan haar ideeën als het over emoties gaat. Hij verliest de autoriteit over zichzelf en wordt als het ware als een klein jongetje die het zich laat vertellen.
En dat voelt niet lekker.

Voor hem niet, want ergens maakt dit hem ook boos en onzeker.
En voor haar niet, want hoe graag ze ook wil helpen, ze heeft ook zelf een belang. Ze wil ook een sterke, emotioneel volwassen man naast zich. En omdat een man dit voelt kan hij het gevoel krijgen dat hij gemanipuleerd wordt.

Aan mannen dus de taak om de eigen autoriteit te pakken en zelf verantwoordelijkheid te nemen over je groei en emoties. Dat doe je met anderen mannen.

Aan de vrouwen de taak om, hoe moeilijk ook, niet zelf aan de man te willen sleutelen maar hem op iets te wijzen en het daarna bij hem te laten.

Een client, die vroeger een tijd bij en vrouwelijke sjamaan in Amerika had geleefd, vertelde mij het volgende: Als een vrouw ziet waar een man in zichzelf vastloopt kan ze dit een keer benoemen. Als hij dan in de weerstand gaat maakt ze een lichte buiging voor hem en laat het daarbij. Hij is dan nog niet klaar om de boodschap helemaal te ontvangen en verwerken.

Als man kun je aangeven dat je de boodschap hebt ontvangen en dat je er over moet nadenken (invoelen)
Soms heeft ze gelijk, en soms deels. Zo pak je in ieder geval je eigen verantwoordelijkheid en autoriteit terug.
​
Dat maakt je gelijkwaardig, wel zo gezond voor je relatie.

​Onze dochter Sia Julia Robin is geboren en ik wilde dit verhaal met de wereld delen. Omdat ik heb gezien hoe krachtige vrouwelijke intuïtie is in samenwerking met wetenschap en helende technieken. 

Er is zoveel meer mogelijk in leven en gezondheid als we wetenschap zien als een goede, adviserende vriend en onze eigen intuïtieve wijsheid als leidende kracht.

“Om 18.30 vertrok mijn zoon Evan vanaf de buurvouw met mijn zus Claudia voor een logeerpartijtje. Na veel geregel waren Nanny en ik alleen voor het eerst sinds een lange tijd.

Uren daarvoor was haar water gebroken. We wisten dat de bevalling niet lang meer zou duren dus hadden we opvang voor Evan geregeld. 10 minuten nadat hij was vertrokken begonnen de weeën, alsof Nanny’s lichaam wist dat het nu kon. “We hebben een paar uurtjes de tijd dus laten we maar meteen beginnen met bevallen.” :-)

Zo’n 9 maanden eerder vroeg Evan spontaan of hij nog eens een zusje zou krijgen. Wij wilden dat wel, al zo’n 3 jaar, maar na lang proberen durfde Nanny mij hardop te vertellen dat ze de moed een beetje had opgegeven. Daar kwam veel verdriet bij en daarmee het grote loslaten. Ik had vaak gehoord dat vrouwen wel zwanger worden nadat ze het verlangen loslaten (misschien werkt dat met alles zo?) Dus ergens hoopte ik daar een beetje op. Maar je kunt natuurlijk niet zeggen: “Laat het los want dan lukt het wel.”, want dan heb je het niet echt losgelaten.

Ik zit nou eenmaal wat meer in mijn hoofd dan mijn vrouw, ben meer een denker waar zij een enorme gevoelsmatige wijsheid bevat. 

Een week nadat Evan vroeg of hij nog eens een zusje zou krijgen kwam Nanny er achter dat ze zwanger was. Nog wat later ontdekten we dat het inderdaad een meisje was. 

Anders dan bij Evan wilden we toch wat meer controles doen, bij Evan hebben we geen echo’s gedaan omdat we vol vertrouwen waren en niet in het medische circuit terecht wilden komen. De zwangerschap verliep ook heel goed, alleen de bevalling verliep anders. Gelukkig hebben we toen hulp gehad van een paar fantastische ziekenhuismedewerkers. Met name een ziekenhuis verloskundige die een holistische benadering had met veel respect voor lichaamswijsheid en het diepgaande effect van de manier waarop je geboren wordt op de rest van je leven. Maar ook met de medische kennis en know-how. Wetenschap en diepere wijsheid hand in hand dus.

Deze keer voelden we dat anders. Misschien omdat Nanny nu wat ouder is. We lieten een paar keer een echo maken voor de zekerheid en tijdens een routine controle werd er zwangerschapsdiabetes ontdekt. Volgens de protocollen mag je een bepaalde hoeveelheid suiker in je bloed hebben en Nanny zat daar net boven. De toegestane hoeveelheid in het protocol was net verlaagd en het was dus net teveel. Risico van zwangerschap diabetes is onder andere dat je kindje te groot wordt en dat de longen niet goed ontwikkelen, vandaar dat het in de gaten gehouden wordt. 

En als je eenmaal insuline gaat spuiten, wat de diëtist en de gynaecoloog adviseerden, heeft dat grote effecten op de rest van de bevalling en dus op de rest van het leven van je baby. Zoals ik eerder zei heeft de manier waarop je ter wereld komt een groot effect op je leven, op hoe je je voelt en wat je denkt te kunnen verwachten van het leven. 

Als je insuline gaat spuiten betekent dat vaak (volgens protocollen) dat je twee weken voor je uitgerekende datum moet bevallen, in het ziekenhuis. En dat die bevalling ingeleid moet worden met o.a. oxytocine, een hormoon waarmee weeën worden opgewekt. Doordat je lichaam een (onnatuurlijke) hoeveelheid binnenkrijgt, is de natuurlijke aanmaak ervan - die ervoor zorgt dat je je goed voelt - na de bevalling vaak een tijdje afwezig en ben je vatbaar voor (postnatale) depressie.

Een ander gevolg van meegaan in het medisch advies, misschien wel de belangrijkste, is dat het vertrouwen in de eigen lichaamswijsheid enorm geschaad zou zijn. Het voelt aan alle kanten goed maar de protocollen zeggen dat het niet goed is. Wie vertrouw je dan?

Wij hebben ervoor gekozen de medische adviezen en ondersteuning zeer serieus te nemen en onze eigen intuïtie ook. En van daaruit per dag een zo goed mogelijk besluit te nemen.

Nanny wilde dus geen insuline spuiten want dat zou ingrijpend zijn in het natuurlijke proces van de zwangerschap en de geboorte, maar bleef wel in overleg met de gynaecoloog en diëtist. Ze snoepte al weinig maar stopte daar nu helemaal mee. Ze ging wat meer bewegen en slikte chroom omdat dat ook scheen te helpen. Zo zakte later haar bloedglucosespiegel en tegen verwachting in steeg hij niet.

Na een aantal weken het advies te hebben gekregen om insuline te gaan spuiten, zei de gynaecoloog uiteindelijk: ”Volgens de protocollen is dit mijn advies. Maar misschien ben ik het wel met je eens, maar dat mag ik natuurlijk niet hardop zeggen.”

Het was spannend om zo “eigenwijs” te zijn en ik bewonderde de fine line die Nanny liep tussen de kennis van de medische wetenschap en haar eigen lichaamswijsheid. Ze eerde beiden en bleef eigenaarschap houden over haar eigen proces. Ze sprak met onze verloskundigen met ruime ervaring die het wel mee vonden vallen, gynaecoloog, diëtist en las veel over het onderwerp. Zo kwam ze er ook achter dat er een medicijn was, toevallig aangeraden door haar diëtist, wat vele malen meer dan de toegestane hoeveelheid kankerverwekkende stoffen bevat. Had ik al verteld dat Nanny kankerpatiënten bestraalt voor haar werk? 

Op de echo’s zag ons kindje er goed uit, bewoog goed en daar leek er dus niets aan de hand.

Ik kon alleen maar spiegelen, meedenken, space holder zijn en voor “In awe”, hoe zeg je dat in het Nederlands, enorm onder de indruk van de zachte doch stevige wijsheid die mijn vrouw liet zien in dit proces.

Op vrijdag avond de bevalling dus. Evan weg, Nanny “besluit” spontaan te gaan bevallen en de weeën beginnen. Omdat de sfeer zo fijn is met z’n tweeën stellen we de de verloskundige op de hoogte maar vragen haar nog niet te komen. Nanny vangt de weeën goed op en ik ben bij haar. Na 3 uur zijn de weeën zo kort op elkaar dat we besluiten de verloskundige vragen te komen. Als zij er is beweegt en ademt ze nog wat met Nanny, maar dan wordt de pijn zo groot dat Nanny wil liggen. Ik krijg nog een sneer als ik haar wil helpen, dat mag in dit geval dus ik slik mijn pijn van afwijzing weg. 

De verloskundige en ik maken de bank gereed met doeken en Nanny gaat liggen met haar broek nog aan. De pijn wordt erger en ze zegt:”Nee, nee, nee het wordt te erg!”

Door een herinnering van de vorige bevalling denk ik te weten wat ik moet zeggen en ik zeg:”Nee is geen optie Nanny, je kindje gaat komen hoe dan ook dus nu moet je ja gaan zeggen!”

“Je klinkt niet overtuigend Michiel!” Zegt ze terug. Ja, wie ben ik om een bevallende vrouw te coachen? Toch pak ik een beetje door en de verloskundige moedigt Nan aan door haar neus te ademen en lage tonen te maken en ook goed uit te ademen zodat ze kalmeert. Dat helpt een beetje en de pijn wordt ook nog groter.

En dan roept Nanny:”Ik ga persen!”

De verloskundige vraagt waar ze druk voelt en nog wat dingen, maar Nanny luistert al niet meer. “Ik ga persen!” roept ze met haar broek nog aan, zijwaarts liggend op de bank met haar rug naar ons toe. Ik bedenk me dat het waarschijnlijk handig is als ze haar broek uit trekt dus begin haar daarmee te helpen. Dat wordt niet echt gewaardeerd. Nanny roept: “niet aan mn benen sjorren, knip de broek maar kapot”. De verloskundige onderdrukt een lach, maar net niet helemaal. Het compromis wordt dat de broek tot op de knieën naar beneden gaat. En dan zie ik al een stuk van het hoofdje.

De verloskundige kijkt en zeg dat ze met nog 1 of 2 keer persen waarschijnlijk het hoofdje eruit zal krijgen. Dat doet ze en ik zie een klein hoofdje naar buiten komen. Het begint te schreeuwen en doet haar oogjes af en toe open om rond te kijken. Nanny perst nog een keer en ik vang onze dochter op. 

Al met al duurde de bevalling 4 uur en heeft nanny 6 minuten geperst.

Sia woog 3450 gram en was 49 cm lang. Niets te groot en kerngezond.

Ik ben verschrikkelijk trots en heb een diep respect voor de overweldigende wijsheid van moeder natuur, vrouwelijke wijsheid en mijn vrouw. Dat ze zo haar eigen pad heeft durven gaan, naar zichzelf heeft geluisterd en onze dochter een start heeft gegeven die je bijna alleen maar zou durven dromen. Wat ik nog niet verteld had was dat mijn vrouw in de afgelopen jaren veel traumawerk heeft gedaan. Familietrauma’s aangepakt, de traumatiserende geboorte van onze zoon Evan verwerkt en alles gedaan om emotionele en fysieke spanning uit haar lichaam los te laten. De prachtige geboorte van Sia was als een beloning voor haar harde werk.

Toen ik na de geboorte even alleen buiten in de tuin stond merkte ik hoeveel spanning er in mijn eigen lichaam zat. Space Holder zijn van zoiets moois en intens deed wat met me. Ik voelde dat ik ergens in mij spanning had die oude pijn raakte. “Heb ik het goed gedaan?” Was de vraag die daarbij hoorde. Ik liet wat tranen en voelde de spanning uit mijn lichaam vloeien. Die overtuigingen en de pijn die erbij hoorde was weer een stuk genezing voor mij.

Wat ik wel miste waren Mannen om mij heen. Iedereen die erbij was geweest of had ondersteund was een vrouw. Krachtige, prachtige vouwen, mijn zus Claudia en de buurvrouw die Evan opvingen, de verloskundige, de kraamzorg, Maar geen mannen waarmee ik mijn kant van het verhaal kon delen. Iemand om even bij te zijn die mij in mijn rol kon begrijpen zonder al teveel te hoeven zeggen. Waarom doen wij mannen toch zoveel van dit soort dingen alleen? En eerlijk gezegd, als ik een vriend van vroeger spreek na een paar dagen denk ik er niet eens aan dit te vertellen. Ik houd het zelf automatisch ook oppervlakkig.

Onze dochter brengt ons nu al heling. Evan is superblij met zijn zusje en we zien zachte kanten van hem die we maar weinig zien als wij bij hem zijn. 

En Sia ligt voor nu veel te slapen. Ik had me niet kunnen voorstellen dat we zo’n zoet kindje zouden kunnen hebben. We voelen ons enorm gezegend met onze kinderen, echt een gevoel alsof we nu compleet zijn.

Dankjewel universum, dankjewel vrouwelijke wijsheid, dankjewel Sia, Evan en vooral Nanny.

Jullie inspireren mij nog meer om me in te zetten om mannen te helpen voelen en hun kracht, liefde en wijsheid in te zetten om jullie te beschermen en eren.

Michiel Hiemstra is procesbegeleider bij True Men

​"Het lijkt wel of er alleen maar klootzakken, gesloten mannen (kluizen) en watjes (Mr Nice Guys) zijn. Hoe zit dat?”
Deze vraag kregen wij van een vrouw die moeite had met een man vinden waar ze echte en connectie mee had.
In hetzelfde kader, vanuit de Mr.Nice guy gezien, de vraag:"Waarom valt ze nu op zo'n foute kerel terwijl ik alles voor haar zou doen?"

Een vriendin van mij die vaak van partner wisselde zei:"Hoe komt het nou dat elke kerel die ik tegenkom buiten een stoere zelfstandige vent lijkt te zijn binnen een paar weken in een klagend jongentje verandert als we een relatie krijgen?"

Een aanrader wat dit onderwerp betreft is het boek “Waarom sterke vrouwen verlangen naar een sterke man.” Van Maja Storch, mocht je je hier na deze dit artikel verder in willen verdiepen.
Natuurlijk hebben de dames zelf ook hun verhaal, maar ik belicht het hier nu graag vanuit het mannelijke perspectief.

Kort gesteld heeft een man die opgroeit zonder een emotionele band met zijn vader grofweg twee opties:

1) Hij gaat wel een emotionele band aan met zijn moeder. Daarin ontstaat, bij afwezigheid van de vader, dan vaak een symbiotische relatie waarbij de jongen leert dat hij met emotionele problemen bij zijn moeder moet zijn om zich weer goed te voelen. Dit gedrag zet hij dan later voort bij andere vrouwen. De prijs die hij betaalt is dat hij altijd moet zorgen dat zijn moeder hem leuk genoeg vindt, zodat ze er voor hem is. Boos worden of iets ‘stouts’ doen is een (te) groot risico.

2) Of hij gaat met beide ouders geen emotionele band aan en leert zo alles wat in hem leeft voor zichzelf te houden. Wat hij vervolgens de rest van zijn leven kan blijven doen. Tenzij hij dit onder ogen komt, uit zichzelf of als gevolg van een heftige gebeurtenis in de vorm van bijvoorbeeld lichamelijke klachten (fysiek), een scheiding (sociaal) of iets anders. Zijn onkunde rondom emoties uit zich dan in een ander aspect van zijn leven.

Een klootzak (voor vrouwen) is wellicht een man die niet heeft geleerd om respectvol met vrouwen om te gaan omdat hij a) Geen respect voor zijn moeder had omdat zij er niet voor hem was of b) Wel een band met zijn moeder had maar zij zo dominant was in zijn leven dat hij zijn weggestopte boosheid naar haar op anderen is gaan botvieren.

Persoonlijk heb ik beide opties aardig doorleeft, ik ging in de loop van mijn leven van optie 1 naar optie 2 toen ik besloot dat al dat delen met mijn moeder mij niet meer hielp. Maar met name de eerste zit diep ingebakken omdat mijn vader meestal afwezig en soms bedreigend was door weinig geduld en veel stress. Mijn moeder hield me dicht bij zich om me te beschermen en in ruil daarvoor moest ik de (in haar ogen) ideale man worden.

In het eerste geval, waarbij de emotionele pijn door mama opgelost wordt, lukt het de man niet om zichzelf en zijn eigen emoties te dragen. Soms uit zich dat in klager-gedrag, vaak ook depressieve neigingen en / of pleaser- gedrag, met mogelijk een hoop opgekropte woede naar vrouwen. Verklaarbaar doordat de moeder immers de enige is bij wie hij terecht kan en hij zijn boosheid naar haar niet kan uiten, want dan verliest hij immers zijn (enige) houvast. Die boosheid wordt dan veelal opgekropt en/ of geprojecteerd op andere vrouwen.

In het tweede geval, waar de jongen besluit 'het wel allen te doen' verwordt hij tot een gesloten machoman. Het type zwijgende, stille kracht. Kan wel boos worden maar verdriet en rouw houdt hij voor zichzelf. Het is de man die door velen aantrekkelijk wordt gevonden en soms ook een beetje ‘fout’ is omdat hij zich niet committeert aan anderen.
Hoe wordt je dan een emotioneel evenwichtige man die emoties toelaat en daar tegelijkertijd zelf verantwoordelijkheid voor neemt?

Door je emotioneel te verbinden met andere mannen. Als je leert dat je je in nabijheid van andere mannen kan uiten, geeft dat rust en stevigheid. Je hoeft die nabijheid en veiligheid dan niet meer bij een vrouw te zoeken, maar in jezelf.
En als je leert dat je er ruimte aan kan geven zonder dat iemand het voor je wil oplossen of wegpoetsen, maar er gewoon met je bij kan zijn, leer jij het zelf dragen.

Voor de meeste vrouwen (die ik ken) is dat een zegen. Een man die kan voelen en tegelijkertijd stevig genoeg is om zijn gevoel te dragen. Die dus niet verandert in een macho of een klein jongetje als hij emoties ervaart. Maar een man die authentiek is en tegelijkertijd een gelijkwaardige emotionele verbinding aan kan gaan.
Ben of ken jij een man die zelf wil ontdekken en ervaren wat er van binnen bij hem leeft en daar verantwoordelijkheid voor wil nemen?

Kijk dan op www.truemen.nl en geef jezelf of hem op voor een retraiteweekend met ons.

Michiel Hiemstra is procesbegeleider bij True Men

​“Hoe kan ik me meer gedragen voelen en ontspannen?”, dat was een belangrijke vraag voor mij. Ik denk voor meer mannen.

En omdat ik toch ook met familieopstellingen werk besloot ik daarmee te gaan onderzoeken.
Waar ik last van had was dat er rondom True Men, mijn bedrijf, veel gebeurt. Mooie dingen, maar veel en grotendeels nu nog achter de schermen. In de samenwerking met Teun en anderen lijkt er ineens een gevoel van gedragenheid te ontstaan. Als in een organisatie. 

- Iemand die mijn boek “Agressie ontmaskerd, over het taboe rond agressieve en masculiene energie.” aan het vermooien is om het daarna opnieuw uit te geven.
- Iemand die met mijn aangeleverde materiaal een online training in elkaar aan het zetten is en daarbij weer iemand die logo’s en vormgeving doet.
- Ondersteuning van een professionele marketeer.

Het voelt alsof meer mensen dit werk, wat we met True Men doen, willen en ondersteunen. En daarmee mij ondersteunen. En dat is nieuw voor mij, want ik ben gewend alles alleen te willen doen. "Als ik het niet doe gebeurt er niets.", zo'n soort overtuiging. Rationeel weet ik dat het niet klopt, maar de spanning in mijn lijf zegt iets anders.
Zelf mijn websites bouwen, teksten schrijven, als ik ga verhuizen til ik alles het liefste zelf en alleen. Niet echte natuurlijk maar ik heb moeite met hulp vragen. Ergens heb ik opgepikt dat ik het beste zoveel mogelijk zelf kan doen, want dan heeft niemand iets over mij te zeggen. Van mijn leraar familieopstellingen leerde ik dat je verhouding tot groepen wordt bepaald door de relatie met je moeder. Waar je moeder in het begin van je leven die altijd aanwezige energie is die je omringt projecteer je dat gevoel later op de groepen waar je je in bevindt.
Was je volledig geliefd en voelde je je gestimuleerd om je te laten zien dan zul je dat later in groepen ook makkelijker doen. En andersom natuurlijk, de voorwaarden om geliefd te zijn door je moeder (“Niet boos worden!”) zullen je gedrag grotendeels bepalen.

De relatie met je moeder is enorm bepalend voor de manier waarop je in het leven staat.
Klinkt gek? Misschien, maar eigenlijk is het heel logisch. Je moeder is de eerste die ervoor zorgt dat jij je veilig en gezien voelt. Of niet. Zij bepaald ook de voorwaarden: Wat moet je ervoor doen of juist laten om oké te zijn? Wat je in de vroege periode van je leven aanleert, leer je vaak moeilijk weer af. Op zo’n moment komt een opstelling van pas.

Misschien denk je nu dat je daar al lang afstand van hebt genomen. Maar ook als je je verzet tegen (de relatie met) je moeder heeft zij op die manier dus nog alle grip op je. En ben je niet vrij. Je bent pas vrij als je vrede met haar sluit en haar kunt eren.

Het is belangrijk en gezond om je ouders “aan te nemen” zoals ze dat zo mooi zeggen, ze helemaal te nemen zoals ze zijn. Dan neem je jezelf ook zoals je bent want je bent tenslotte hun product.
Ik deed de opstelling thuis, alleen. Schreef de namen van ouders en grootouders op papiertjes en ging zelf als representant op ieders plek staan. De "Dood", "Nazi's" en "Bliss" kwamen er ook nog bij, om die ook maar eens goed in de ogen te kijken.

Wat mij in deze opstelling meteen opviel was dat mijn moeder voor mij stond en dat ze enorm strijdlustig was. Alsof ze voor me uit liep en mij mee nam in haar slipstream, met haar rug naar mij toe. Zo kende ik haar. 
Het eerste wat ik me realiseerde was dat ik haar vanaf mijn twintiger jaren heb afgewezen. Omdat ze teveel invloed op mij had. En mijn vader te weinig. Met die afwijzing zei k eigenlijk: “Ik doe het wel alleen.” Om zo haar oordeel te vermijden. Dat deed ik vervolgens met iedereen. Maar ik wil het dus niet meer alleen doen.
Ik brak in tranen uit en heb haar in gedachten gevraagd of ze alsjeblieft mijn moeder weer wilde zijn. Dat gaf me veel rust. 

Maar we waren er nog niet, want waarom stond ze daar en was ze zo strijdlustig? Altijd aanvallend gericht op elke vorm van autoriteit?

Mijn opa, haar vader erbij gehaald (fictief dus, een papier op de grond met zijn naam erop). Mijn opa zat in een Duits werkkamp tijdens de oorlog en kwam meer dood dan levend terug. Uitgehongerd en ziek. Hij is nooit helemaal hersteld. Mijn moeder was de jongste, werd na de oorlog geboren, en heeft haar vader vaak moeten missen omdat hij zo zwak was. Ondanks dat sprak ze vol liefde over hem omdat het zo’n warme man was geweest. Hij stierf vlak voordat ik geboren werd, volgens mijn moeder doordat hij altijd kwetsbaar was gebleven. Ik voelde in de opstelling haar liefde en gemis, waardoor ik haar beter begreep.

Ik voelde ook haar enorme woede toen ik het volgende papiertje erbij haalde: “de nazi’s” die mij opa meenamen en bijna vermoord hebben. Ineens was er zoveel begrip voor haar boosheid, en verdriet, waar ze geen kant mee op kon. Ook dat gaf me rust, ik begreep haar ineens en ik voelde haar liefde en onmacht.
Ik voelde ook haar kracht, zoals ik doe altijd heb gevoeld. Maar wat ik niet begreep begrijp ik nu wel: Voor de boosheid en het verdriet waar ze geen kant mee uit kon kwam ze naar mij. Ze zocht troost bij mij en liet mij boos zijn voor haar, op de wereld. Op autoriteiten.

Nou ben ik niet ineens fan van onze regering maar ik merk wel dat ik wat zachter ben. Dat ik me meer onderdeel voel van een samenleving in plaats van een gefrustreerde bankzitter.
En dat ik nog meer dankbaarheid kan voelen voor alles wat ze voor me gedaan heeft.

Michiel Hiemstra is procesbegeleider bij True Men