De geboorte van onze dochter: Wetenschap en wijsheid hand in hand

​Onze dochter Sia Julia Robin is geboren en ik wilde dit verhaal met de wereld delen. Omdat ik heb gezien hoe krachtige vrouwelijke intuïtie is in samenwerking met wetenschap en helende technieken. 

Er is zoveel meer mogelijk in leven en gezondheid als we wetenschap zien als een goede, adviserende vriend en onze eigen intuïtieve wijsheid als leidende kracht.

“Om 18.30 vertrok mijn zoon Evan vanaf de buurvouw met mijn zus Claudia voor een logeerpartijtje. Na veel geregel waren Nanny en ik alleen voor het eerst sinds een lange tijd.

Uren daarvoor was haar water gebroken. We wisten dat de bevalling niet lang meer zou duren dus hadden we opvang voor Evan geregeld. 10 minuten nadat hij was vertrokken begonnen de weeën, alsof Nanny’s lichaam wist dat het nu kon. “We hebben een paar uurtjes de tijd dus laten we maar meteen beginnen met bevallen.” :-)

Zo’n 9 maanden eerder vroeg Evan spontaan of hij nog eens een zusje zou krijgen. Wij wilden dat wel, al zo’n 3 jaar, maar na lang proberen durfde Nanny mij hardop te vertellen dat ze de moed een beetje had opgegeven. Daar kwam veel verdriet bij en daarmee het grote loslaten. Ik had vaak gehoord dat vrouwen wel zwanger worden nadat ze het verlangen loslaten (misschien werkt dat met alles zo?) Dus ergens hoopte ik daar een beetje op. Maar je kunt natuurlijk niet zeggen: “Laat het los want dan lukt het wel.”, want dan heb je het niet echt losgelaten.

Ik zit nou eenmaal wat meer in mijn hoofd dan mijn vrouw, ben meer een denker waar zij een enorme gevoelsmatige wijsheid bevat. 

Een week nadat Evan vroeg of hij nog eens een zusje zou krijgen kwam Nanny er achter dat ze zwanger was. Nog wat later ontdekten we dat het inderdaad een meisje was. 

Anders dan bij Evan wilden we toch wat meer controles doen, bij Evan hebben we geen echo’s gedaan omdat we vol vertrouwen waren en niet in het medische circuit terecht wilden komen. De zwangerschap verliep ook heel goed, alleen de bevalling verliep anders. Gelukkig hebben we toen hulp gehad van een paar fantastische ziekenhuismedewerkers. Met name een ziekenhuis verloskundige die een holistische benadering had met veel respect voor lichaamswijsheid en het diepgaande effect van de manier waarop je geboren wordt op de rest van je leven. Maar ook met de medische kennis en know-how. Wetenschap en diepere wijsheid hand in hand dus.

Deze keer voelden we dat anders. Misschien omdat Nanny nu wat ouder is. We lieten een paar keer een echo maken voor de zekerheid en tijdens een routine controle werd er zwangerschapsdiabetes ontdekt. Volgens de protocollen mag je een bepaalde hoeveelheid suiker in je bloed hebben en Nanny zat daar net boven. De toegestane hoeveelheid in het protocol was net verlaagd en het was dus net teveel. Risico van zwangerschap diabetes is onder andere dat je kindje te groot wordt en dat de longen niet goed ontwikkelen, vandaar dat het in de gaten gehouden wordt. 

En als je eenmaal insuline gaat spuiten, wat de diëtist en de gynaecoloog adviseerden, heeft dat grote effecten op de rest van de bevalling en dus op de rest van het leven van je baby. Zoals ik eerder zei heeft de manier waarop je ter wereld komt een groot effect op je leven, op hoe je je voelt en wat je denkt te kunnen verwachten van het leven. 

Als je insuline gaat spuiten betekent dat vaak (volgens protocollen) dat je twee weken voor je uitgerekende datum moet bevallen, in het ziekenhuis. En dat die bevalling ingeleid moet worden met o.a. oxytocine, een hormoon waarmee weeën worden opgewekt. Doordat je lichaam een (onnatuurlijke) hoeveelheid binnenkrijgt, is de natuurlijke aanmaak ervan - die ervoor zorgt dat je je goed voelt - na de bevalling vaak een tijdje afwezig en ben je vatbaar voor (postnatale) depressie.

Een ander gevolg van meegaan in het medisch advies, misschien wel de belangrijkste, is dat het vertrouwen in de eigen lichaamswijsheid enorm geschaad zou zijn. Het voelt aan alle kanten goed maar de protocollen zeggen dat het niet goed is. Wie vertrouw je dan?

Wij hebben ervoor gekozen de medische adviezen en ondersteuning zeer serieus te nemen en onze eigen intuïtie ook. En van daaruit per dag een zo goed mogelijk besluit te nemen.

Nanny wilde dus geen insuline spuiten want dat zou ingrijpend zijn in het natuurlijke proces van de zwangerschap en de geboorte, maar bleef wel in overleg met de gynaecoloog en diëtist. Ze snoepte al weinig maar stopte daar nu helemaal mee. Ze ging wat meer bewegen en slikte chroom omdat dat ook scheen te helpen. Zo zakte later haar bloedglucosespiegel en tegen verwachting in steeg hij niet.

Na een aantal weken het advies te hebben gekregen om insuline te gaan spuiten, zei de gynaecoloog uiteindelijk: ”Volgens de protocollen is dit mijn advies. Maar misschien ben ik het wel met je eens, maar dat mag ik natuurlijk niet hardop zeggen.”

Het was spannend om zo “eigenwijs” te zijn en ik bewonderde de fine line die Nanny liep tussen de kennis van de medische wetenschap en haar eigen lichaamswijsheid. Ze eerde beiden en bleef eigenaarschap houden over haar eigen proces. Ze sprak met onze verloskundigen met ruime ervaring die het wel mee vonden vallen, gynaecoloog, diëtist en las veel over het onderwerp. Zo kwam ze er ook achter dat er een medicijn was, toevallig aangeraden door haar diëtist, wat vele malen meer dan de toegestane hoeveelheid kankerverwekkende stoffen bevat. Had ik al verteld dat Nanny kankerpatiënten bestraalt voor haar werk? 

Op de echo’s zag ons kindje er goed uit, bewoog goed en daar leek er dus niets aan de hand.

Ik kon alleen maar spiegelen, meedenken, space holder zijn en voor “In awe”, hoe zeg je dat in het Nederlands, enorm onder de indruk van de zachte doch stevige wijsheid die mijn vrouw liet zien in dit proces.

Op vrijdag avond de bevalling dus. Evan weg, Nanny “besluit” spontaan te gaan bevallen en de weeën beginnen. Omdat de sfeer zo fijn is met z’n tweeën stellen we de de verloskundige op de hoogte maar vragen haar nog niet te komen. Nanny vangt de weeën goed op en ik ben bij haar. Na 3 uur zijn de weeën zo kort op elkaar dat we besluiten de verloskundige vragen te komen. Als zij er is beweegt en ademt ze nog wat met Nanny, maar dan wordt de pijn zo groot dat Nanny wil liggen. Ik krijg nog een sneer als ik haar wil helpen, dat mag in dit geval dus ik slik mijn pijn van afwijzing weg. 

De verloskundige en ik maken de bank gereed met doeken en Nanny gaat liggen met haar broek nog aan. De pijn wordt erger en ze zegt:”Nee, nee, nee het wordt te erg!”

Door een herinnering van de vorige bevalling denk ik te weten wat ik moet zeggen en ik zeg:”Nee is geen optie Nanny, je kindje gaat komen hoe dan ook dus nu moet je ja gaan zeggen!”

“Je klinkt niet overtuigend Michiel!” Zegt ze terug. Ja, wie ben ik om een bevallende vrouw te coachen? Toch pak ik een beetje door en de verloskundige moedigt Nan aan door haar neus te ademen en lage tonen te maken en ook goed uit te ademen zodat ze kalmeert. Dat helpt een beetje en de pijn wordt ook nog groter.

En dan roept Nanny:”Ik ga persen!”

De verloskundige vraagt waar ze druk voelt en nog wat dingen, maar Nanny luistert al niet meer. “Ik ga persen!” roept ze met haar broek nog aan, zijwaarts liggend op de bank met haar rug naar ons toe. Ik bedenk me dat het waarschijnlijk handig is als ze haar broek uit trekt dus begin haar daarmee te helpen. Dat wordt niet echt gewaardeerd. Nanny roept: “niet aan mn benen sjorren, knip de broek maar kapot”. De verloskundige onderdrukt een lach, maar net niet helemaal. Het compromis wordt dat de broek tot op de knieën naar beneden gaat. En dan zie ik al een stuk van het hoofdje.

De verloskundige kijkt en zeg dat ze met nog 1 of 2 keer persen waarschijnlijk het hoofdje eruit zal krijgen. Dat doet ze en ik zie een klein hoofdje naar buiten komen. Het begint te schreeuwen en doet haar oogjes af en toe open om rond te kijken. Nanny perst nog een keer en ik vang onze dochter op. 

Al met al duurde de bevalling 4 uur en heeft nanny 6 minuten geperst.

Sia woog 3450 gram en was 49 cm lang. Niets te groot en kerngezond.

Ik ben verschrikkelijk trots en heb een diep respect voor de overweldigende wijsheid van moeder natuur, vrouwelijke wijsheid en mijn vrouw. Dat ze zo haar eigen pad heeft durven gaan, naar zichzelf heeft geluisterd en onze dochter een start heeft gegeven die je bijna alleen maar zou durven dromen. Wat ik nog niet verteld had was dat mijn vrouw in de afgelopen jaren veel traumawerk heeft gedaan. Familietrauma’s aangepakt, de traumatiserende geboorte van onze zoon Evan verwerkt en alles gedaan om emotionele en fysieke spanning uit haar lichaam los te laten. De prachtige geboorte van Sia was als een beloning voor haar harde werk.

Toen ik na de geboorte even alleen buiten in de tuin stond merkte ik hoeveel spanning er in mijn eigen lichaam zat. Space Holder zijn van zoiets moois en intens deed wat met me. Ik voelde dat ik ergens in mij spanning had die oude pijn raakte. “Heb ik het goed gedaan?” Was de vraag die daarbij hoorde. Ik liet wat tranen en voelde de spanning uit mijn lichaam vloeien. Die overtuigingen en de pijn die erbij hoorde was weer een stuk genezing voor mij.

Wat ik wel miste waren Mannen om mij heen. Iedereen die erbij was geweest of had ondersteund was een vrouw. Krachtige, prachtige vouwen, mijn zus Claudia en de buurvrouw die Evan opvingen, de verloskundige, de kraamzorg, Maar geen mannen waarmee ik mijn kant van het verhaal kon delen. Iemand om even bij te zijn die mij in mijn rol kon begrijpen zonder al teveel te hoeven zeggen. Waarom doen wij mannen toch zoveel van dit soort dingen alleen? En eerlijk gezegd, als ik een vriend van vroeger spreek na een paar dagen denk ik er niet eens aan dit te vertellen. Ik houd het zelf automatisch ook oppervlakkig.

Onze dochter brengt ons nu al heling. Evan is superblij met zijn zusje en we zien zachte kanten van hem die we maar weinig zien als wij bij hem zijn. 

En Sia ligt voor nu veel te slapen. Ik had me niet kunnen voorstellen dat we zo’n zoet kindje zouden kunnen hebben. We voelen ons enorm gezegend met onze kinderen, echt een gevoel alsof we nu compleet zijn.

Dankjewel universum, dankjewel vrouwelijke wijsheid, dankjewel Sia, Evan en vooral Nanny.

Jullie inspireren mij nog meer om me in te zetten om mannen te helpen voelen en hun kracht, liefde en wijsheid in te zetten om jullie te beschermen en eren.

Michiel Hiemstra is procesbegeleider bij True Men