​De jaren met kleine kinderen, ook wel tropenjaren genoemd, zijn misschien wel de zwaarste en de mooiste van mijn leven geweest. Datzelfde zie ik bij de mannen met jonge kinderen die bij me komen.

Carriere maken, zorgen voor de kleintjes, gebrek aan community om je heen, voor jezelf zorgen, de relatie onderhouden, het is eigenlijk niet te doen voor de meesten. Dat wil zeggen, je bent voor je gevoel eigenlijk voortdurend aan het falen op verschillende fronten. Vooral bij je eerste kind als alles ineens anders wordt.

Mijn jongste is nu twee en een half en het einde van de tropenjaren lijkt in zicht. Ik wil graag met je delen wat mij geholpen heeft de afgelopen jaren, waarin ik een aantal keren rock-bottom raakte. Naast de tropenjaren met kleintjes kunnen er natuurlijk ook andere dingen gebeuren die het allemaal nog wat uitdagender maken. In mijn geval waren dat mijn vrouw die vaak ziek en oververmoeid was en mijn bedrijf wat door verschillende omstandigheden deuken opliep (coronamaatrdegelen, gedoe met compagnons etc.)

Het is allemaal enorm leerzaam geweest en voor mijn gevoel kom ik er rijper uit. Dit is wat mij geholpen heeft en nog steeds helpt:

1:
Stel je verwachtingen bij. Je kunt niet even hard en veel blijven werken, sporten, mediteren etc. als er kinderen komen (tenzij je ze uitbesteedt) besef je dat dit tijdelijk is en dat ook de mooie herinneringen nooit meer opnieuw gemaakt kunnen worden. Plannen maken en kleine kinderen gaan niet goed samen, dus houd je plannen haalbaar. En probeer jezelf zo min mogelijk deadlines op te leggen.

2:
Richt je op wat belangrijk is en doe dat zo minimaal en efficiënt mogelijk. Richt je werk op de basis en begin geen nieuwe, wilde avonturen. Sport efficient, je kunt bijvoorbeeld met een kettlebell en een trx in 20 minuten een hele stevige workout doen waar je nauwelijks ruimte voor nodig hebt. Maak van het in slaap wandelen van je kleintje je meditatie oefening. Na zo’n 10 jaar elke dag minimaal een half uur mediteren was het loslaten van mijn kussen lastig. Maar ik heb gemerkt dat wandelend mediteren een aardige snelkookpan en vervanging kan worden, vooral als je uitgeput bent en je kleine schatje wil niet slapen  Onderzoek wat je jezelf vertelt, welke oude frustraties en pijnen er getriggerd worden. Richt je, ook professioneel gezien, op je belangrijkste relaties. In mijn geval dus geen netwerkbijeenkomsten of gesprekken die geen helder doel hebben en geen sociale contacten die energie kosten. Liever een paar goede vrienden en werkrelaties dan heel veel mensen om je heen waar je je niet echt thuis bij voelt.

3:
​Durf om hulp te vragen. Dit vond ik de moeilijkste. Maar het is goed om je te realiseren dat dit hele zware jaren kunnen zijn en dat je niet net zo hard mee kan rennen als de rest van de samenleving. Ik zit zelf bij een broodfonds en heb me na twee jaar 50 % ziek gemeld omdat ik, vanwege de thuissituatie, weinig tijd en energie heb om te werken. Een leerzame ervaring want ik vraag niet zo makkelijk om hulp. Een les die ik sinds mijn puberteit probeerde te vermijden  Dit heeft alles te maken met de relatie met mijn vader, waarin volgens Stephen Boulder de blauwdruk ontstaat voor je werk relaties. “Ik doe het wel alleen” ontstaat uit de koppigheid die je ontwikkeld als je vader er niet voor je was. Goed en gezond om me daar een keer overheen te (moeten) zetten.

Samenvattend zou je kunnen zeggen dat je je als het ware als en schip in een storm bevindt. En dan is het handig om je koers vast te houden, weinig zeilen op te zetten en te zorgen voor een kleine bemanning die je kunt vertrouwen.

Mensen zeggen mij weleens waarom ik me zo richt op het verdiet en de pijn van mannen. "Je kunt toch ook toffe dingen gaan doen met ze? Of iets om ze sterker te maken?"
Dat is zo en dat heb ik ook gedaan. Het maakt nog steeds deel uit van trajecten die ik geef. Zo gaf ik mindfulness, mixed martial arts, personal training , communicatietrainingen en organisatieopstellingen.
Niks mis mee, maar teveel van het goede kan voor problemen zorgen:

• Mindfulness kan zorgen voor een spiritual bypass, je emoties kalmeren, onderliggende problemen zo negeren en je indentiteit er omheen bouwen.
• Teveel sporten en willen voldoen aan een ideaal plaatje geeft stress en kan je lichaam beschadigen.
• Communicatietraining zonder diep bewustzijn over wat je voelt kan verzanden in theoretisch geleuter en schermen met theorieën.
• Opstellingen (systemisch werk) zonder diep voelen geeft inzicht maar verandert in de praktijk weinig.

En zo kwam ik elke keer uit bij hetzelfde probleem. Iets wat ervoor zorgt dat we bovenstaande zaken ongezond inzetten.
Weggestopte emoties, en de daarbij horende beprekende overtuigingen, zorgen voor een slecht fundament. Persoonlijk en in organisaties. Het maakt ons ook ongenuanceerd en zorgt dat we ons vastgrijpen aan het één of ander. (ook aan meningen, om open-minded te zijn moet je emotioneel in balans zijn.)
Al dat trainen (als dat je lukt), werken pogingen tot betere communicatie en mediteren zijn lapmiddelen als we diep van binnen onszelf niet dienen en pijn en frustraties op de buitenwereld projecteren.
Ik zie absoluut de waarde van al deze dingen in hoor, doe ze zelf ook, maar ze vormen in mijn beleving de begane grond van je bestaan, niet de fundering.
Geld, macht en wereldkampioenschappen zijn echt geen recepten voor voldoening, geluk en een goede samenwerking als je basis niet goed is, d.w.z. kunt voelen wat er in je leeft en dat op een gezonde manier kunt delen.
Persoonlijk heb ik gemerkt dat succes, in sport en zakelijk, even een kick gaf, een soort rush en daarna afzwakt, wat ervoor zorgt dat je die kick weer opnieuw wil scoren.
In mijn zoektocht merkte ik, zowel in de worstelingen als in de successen, dat mijn zelfbeeld en hoe ik tegen mezelf praat het allerbelangrijkste is in hoe ik me voel over dingen.
Zelfliefde dus, maar hoe ga je dat accepteren en ontwikkelen?
En waarom is het dan juist zo belangrijk dat mannen hun verdriet leren delen met andere mannen?
Delen is sowieso gezond, emoties zijn bedoeld om verbinding te creëren en ze inhouden is jezelf opsluiten en spanning in je lichaam creëren met alle gevolgen van dien.
Delen dus, maar met wie dan? De eerste keus voor veel mannen is hun vrouw. Niet verkeerd, ook dat is belangrijk en een goed begin. Maar om te helen is er meer nodig. Zij is immers niet zijn coach of moeder. (al zullen veel vrouwen dat gevoel wel eens hebben, dus vrouwen, herken je dit gevoel, stuur je man dan vooral naar ons door :-)
Als een man zijn verdriet met een vrouw deelt zegt hij (meestal): "Hier heb je mijn verdriet." Hij heeft in de relatie met zijn moeder geleerd dat een vrouw hem kan troosten.
Maar als hij zijn verdriet met mannen deelt zegt hij: "Dit is mijn verdriet." Hij geeft het niet weg en zij laten het hem zelf dragen. Op die manier leert hij dat hij het zelf kan dragen en dat hij goed genoeg is zoals hij is.
En dan, wanneer hij het kan dragen, hoeft hij niet meer te vluchten in verslavingen, zoals teveel werken, drinken, roken, overmatig sporten, etc. etc.
Emotioneel verbinden met andere mannen is voor een man noodzakelijk om emotioneel evenwichtig te worden.
Vandaar dat wij met True Men een weekend aanbieden waarin we aandacht brengen naar het gekwetste jongentje in onszelf.
Het klinkt misschien kwetsbaar, maar eigenlijk maakt het ons vele malen sterker. Want een façade is broos, maakt je eenzaam en zolang je hem ophoudt is er altijd een angst dat iemand er doorheen kijkt.
Ben je toe eraan toe om echt vanuit je hart en je eigen kracht te gaan leven?
Meld je dan nu aan. https://www.truemen.nl/

"Het lijkt wel of er alleen maar klootzakken, gesloten mannen (kluizen) en watjes (Mr Nice Guys) zijn. Hoe zit dat?”
Deze vraag kregen wij van een vrouw die moeite had met een man vinden waar ze echte en connectie mee had.
In hetzelfde kader, vanuit de Mr.Nice guy gezien, de vraag:"Waarom valt ze nu op zo'n foute kerel terwijl ik alles voor haar zou doen?"

Een vriendin van mij die vaak van partner wisselde zei:"Hoe komt het nou dat elke kerel die ik tegenkom buiten een stoere zelfstandige vent lijkt te zijn binnen een paar weken in een klagend jongentje verandert als we een relatie krijgen?"

Een aanrader wat dit onderwerp betreft is het boek “Waarom sterke vrouwen verlangen naar een sterke man.” Van Maja Storch, mocht je je hier na deze dit artikel verder in willen verdiepen.
Natuurlijk hebben de dames zelf ook hun verhaal, maar ik belicht het hier nu graag vanuit het mannelijke perspectief.

Kort gesteld heeft een man die opgroeit zonder een emotionele band met zijn vader grofweg twee opties:
1) Hij gaat alleen (wel) een emotionele band aan met zijn moeder. Daarin ontstaat, bij afwezigheid van de vader, dan vaak een symbiotische relatie waarbij de jongen leert dat hij met emotionele problemen bij zijn moeder moet zijn om zich weer goed te voelen. Dit gedrag zet hij dan later voort bij andere vrouwen. De prijs die hij betaalt is dat hij altijd moet zorgen dat zijn moeder hem leuk genoeg vindt, zodat ze er voor hem is. Boos worden of iets ‘stouts’ doen is een (te) groot risico.

2) Of hij gaat met beide ouders geen emotionele band aan en leert zo alles wat in hem leeft voor zichzelf te houden. Wat hij vervolgens de rest van zijn leven kan blijven doen. Tenzij hij dit onder ogen komt, uit zichzelf of als gevolg van een heftige gebeurtenis in de vorm van bijvoorbeeld lichamelijke klachten (fysiek), een scheiding (sociaal) of iets anders. Zijn onkunde rondom emoties uit zich dan in een ander aspect van zijn leven.
Een klootzak (voor vrouwen) is wellicht een man die niet heeft geleerd om respectvol met vrouwen om te gaan omdat hij a) Geen respect voor zijn moeder had omdat zij er niet voor hem was of b) Wel een band met zijn moeder had maar zij zo dominant was in zijn leven dat hij zijn weggestopte boosheid naar haar op anderen is gaan botvieren.

Persoonlijk heb ik beide opties aardig doorleeft, ik ging in de loop van mijn leven van optie 1 naar optie 2 toen ik besloot dat al dat delen met mijn moeder mij niet meer hielp. Maar met name de eerste zit diep ingebakken omdat mijn vader meestal afwezig en soms bedreigend was door weinig geduld en veel stress. Mijn moeder hield me dicht bij zich om me te beschermen en in ruil daarvoor moest ik de (in haar ogen) ideale man worden.

In het eerste geval, waarbij de emotionele pijn door mama opgelost wordt, lukt het de man niet om zichzelf en zijn eigen emoties te dragen. Soms uit zich dat in klager-gedrag, vaak ook depressieve neigingen en / of pleaser- gedrag, met mogelijk een hoop opgekropte woede naar vrouwen. Verklaarbaar doordat de moeder immers de enige is bij wie hij terecht kan en hij zijn boosheid naar haar niet kan uiten, want dan verliest hij immers zijn (enige) houvast. Die boosheid wordt dan veelal opgekropt en/ of geprojecteerd op andere vrouwen.

In het tweede geval, waar de jongen besluit 'het wel allen te doen' verwordt hij tot een gesloten machoman. Het type zwijgende, stille kracht. Kan wel boos worden maar verdriet en rouw houdt hij voor zichzelf. Het is de man die door velen aantrekkelijk wordt gevonden en soms ook een beetje ‘fout’ is omdat hij zich niet committeert aan anderen.
Hoe wordt je dan een emotioneel evenwichtige man die emoties toelaat en daar tegelijkertijd zelf verantwoordelijkheid voor neemt?

Door je emotioneel te verbinden met andere mannen. Als je leert dat je je in nabijheid van andere mannen kan uiten, geeft dat rust en stevigheid. Je hoeft die nabijheid en veiligheid dan niet meer bij een vrouw te zoeken, maar in jezelf.
En als je leert dat je er ruimte aan kan geven zonder dat iemand het voor je wil oplossen of wegpoetsen, maar er gewoon met je bij kan zijn, leer jij het zelf dragen.
​
Voor de meeste vrouwen (die ik ken) is dat een zegen. Een man die kan voelen en tegelijkertijd stevig genoeg is om zijn gevoel te dragen. Die dus niet verandert in een macho of een klein jongetje als hij emoties ervaart. Maar een man die authentiek is en tegelijkertijd een gelijkwaardige emotionele verbinding aan kan gaan.